Reklama

Kultura

5 pytań do… Jacka Bonieckiego, dyrektora Zespołu Pieśni i Tańca „Mazowsze”

Jackek Boniecki, dyrygent, Dyrektor Państwowego Zespołu Ludowego Pieśni i Tańca „Mazowsze”

fotobueno /zespół "Mazowsze"

Jackek Boniecki, dyrygent, Dyrektor Państwowego Zespołu Ludowego Pieśni i Tańca „Mazowsze”

W kolejnym wywiadzie z cyklu "5 pytań do…" dziennikarza "Niedzieli" red. Piotra Grzybowskiego, rozmowa z Jackiem Bonieckim, dyrygentem, dyrektorem Państwowego Zespołu Ludowego Pieśni i Tańca „Mazowsze”

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Piotr Grzybowski: Jak to jest kierować „legendą” ?

Jacek Boniecki: Rzeczywiście, „Mazowsze” w sferze kultury jest legendą. Natomiast mój artystyczny rodowód to są szkoły muzyczne i akademia w Gdańsku, Akademia Muzyczna w Warszawie i potem praca w operach i filharmoniach, teatrach muzycznych. Jednak „Mazowsze” łączy w sobie cechy teatru, cechy muzyki symfonicznej, bo przecież Tadeusz Sygietyński nie pisał swoich utworów na kapelę ludową, stąd też zespół „Mazowsze” nie jest zespołem folklorystycznym, a artystycznym. Oczywiście zespół opiera swój repertuar na sztuce ludowej, ale ta sztuka ludowa jest – można powiedzieć – przekomponowana na grunt artystyczny, gdyż nie jest to ludowość in crudo, a raczej oparcie się o pewien materiał, zarówno muzyczny, jak choreograficzny oraz - przede wszystkim - kostiumy. Tutaj jest więc duża zbieżność z tym, co robiłem wcześniej.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Język muzyki ludowej ma swoje specyficzne cechy: jest to estetyka związana ze zdobyczami tańca ludowego, tego co działo się na wsi polskiej od stuleci, a co zaowocowało różnorodnością muzyczną. Śmiem twierdzić, że takie nagromadzenie różnorodności kultury na stosunkowo małym obszarze jest unikatowe w skali świata. Trudno jest znaleźć drugi kraj, który miałby takie bogactwo kulturowe. Przecież co druga, co trzecia wieś oddalona o kilkanaście kilometrów miała swoją kulturę, swoje obrzędy, swoją muzykę, swoje tańce, swoje stroje, swoje instrumentarium, które pieczołowicie przechowują nawet do dzisiaj. Poruszanie się w tej strefie artystycznej jest dotknięciem owej różnorodności. Oczywiście – muzyka operowa, symfoniczna też jest różnorodna, są epoki, są gatunki, które się przez nie przewijają, ale jednak nie ma takiej wielobarwności, w którą obfituje sztuka i muzyka ludowa.

PG: Jak więc Pan, wywodząc się z muzyki klasycznej, odnajduje się w „klasyce” muzyki ludowej?

Reklama

JB: Jak wspomniałem, trudno by mi było, gdyby nie Tadeusz Sygietyński i jego przełożenia ludowości na język artystyczny. Tego nie ukrywam. Gdybym miał podjąć pracę w jakimś zespole regionalnym, który jest bardzo charakterystyczny dla ludowości in crudo, pewnie nie umiałbym się odnaleźć. Po pierwsze, nie bardzo widzę tam miejsce dyrygenta, dlatego że to są kapele ludowe, które rządzą się swoimi prawami, mają ograniczone instrumentarium, prymistę i to wystarczy. U nas, dzięki przekomponowaniu muzyki przez Sygietyńskiego, który był skończonym muzykiem, dyrygentem, kompozytorem symfonicznym z dobrej szkoły kompozytorskiej, m.in. Schonberga, język muzyczny jest symfoniczny, na wskroś artystyczny. I stąd ta zbieżność: moje zainteresowania symfoniką jako taką, nie tylko w sferze muzyki klasycznej, ale i oratoryjnej, jazzowej, operowej, baletowej oraz ogromna estyma dla artystycznych dokonań zespołu „Mazowsze”.

Moje działania, tak zresztą, jak Sygietyńskiego, wyrosły z muzyki symfonicznej, a potem zostały przełożone na język szerszy. W tym znajduję taki sam balans, jaki miał Sygietyński, bo przecież on, komponując swoje utwory inspirowane ludowością jeszcze przed wojną, nie robił tego dla „Mazowsza”, którego wówczas jeszcze nie było. Przecież nie napisał tańców góralskich, które później włączono do suity „Mazowsza” od razu jako muzyki dla tego zespołu. On to zrobił symfonicznie, a więc był żywo zainteresowany folklorem. Na czym więc polega to całe przejście ? To jest przejście przede wszystkim emocjonalne i chęć poznania repertuaru. Ja cały czas poznaję „Mazowsze”. To, co się słyszało w domu rodzinnym ( bo moi rodzice, dziadkowie też od najdawniejszych lat słuchali „Mazowsza”), to jest zupełnie coś innego, niż wejście do środka. Człowiek dopiero wtedy widzi całe bogactwo.

W moim przypadku to jest zauroczenie. Nie wyobrażam sobie, żeby jakikolwiek muzyk czerpał satysfakcję z tego co robi, gdyby tego nie „kupił”, nie pokochał. Mój pogląd jest taki, że ucho ludzkie i człowiek jest stworzony do odbierania pewnej harmonii, w różnej przestrzeni, również muzycznej. W „Mazowszu” mamy przegląd różnorodności harmonii muzycznej, ze względu również na różnorodność folkloru polskiego. W moim przypadku bycie w zespole jest pójściem za Sygietyńskim, aby stylizować folklor tak, by był on dostępny dla jak najszerszej publiczności.

Reklama

PG: Muzyka ludowa, jak ją postrzegamy, miała swoje lata wielkiej popularności, potem zmniejszenia zainteresowania, jakie są Pańskie plany upowszechniania działalności zespołu?

JB: Obserwując to, co dzieje się w kulturze, nie tylko w muzyce, rzeczywiście można dostrzec pewną sinusoidę. Obserwowałem to już w latach 80., uczestnicząc w życiu kulturalnym Trójmiasta, chodząc na spektakle operowe, obserwując działania Teatru Muzycznego, gdzie przenikał troszkę trend zachodni, szczególnie za dyrekcji Jerzego Gruzy. Wtedy rzeczywiście to zainteresowanie muzyką ludową było. Istotnie, były momenty, kiedy bilety na występy „Mazowsza” były towarem deficytowym, a z drugiej strony sytuacja była taka, że nie mieliśmy swojej sali koncertowej. Dopiero od 10 lat profesjonalny teatr z salą widowiskową, w której możemy nie tylko ćwiczyć, ale również występować. Wcześniej jedynym miejscem w okolicy, gdzie koncerty mogły się odbywać była Sala Kongresowa, a dodając do tego że tych koncertów nie było zbyt wiele, to rzeczywiście był głód tej sztuki. „Mazowsze” było zespołem „eksportowym”, który jeździł za granicę.

Podziel się:

Oceń:

+1 0
2021-02-06 09:02

[ TEMATY ]

Wybrane dla Ciebie

5 pytań do...

Piotr Andrzejewski

wikipedia.org

Piotr Andrzejewski

5 pytań do… Piotra Andrzejewskiego, działacza opozycji demokratycznej w PRL, adwokata, polityka, senatora kilku kadencji, Sędziego Trybunału Stanu

Więcej ...

Święta Ludgarda. Prekursorka nabożeństwa do Najświętszego Serca Pana Jezusa

Święta Ludgarda

Autorstwa Francisco Goya - Domena publiczna/pl.wikipedia.org

Święta Ludgarda

Ludgarda ur. się w Tonges na terenie Belgii w 1182 r. Gdy miała 12 lat, rodzice oddali ją na wychowanie do klasztoru sióstr benedyktynek św. Katarzyny w okolicach Limburga.

Więcej ...

Wadowice: 25-lecie koronacji obrazu Matki Bożej Nieustającej Pomocy

2024-06-16 23:24

Archidiecezja Krakowska

Byśmy zawsze trzymali się - jak Dzieciątko Jezus - dłoni Maryi i żeby to trzymanie się Jej dłoni było centrum naszego życia, najważniejszym motywem naszego codziennego postępowania - niezależnie co się stanie, wracać do Matki i trzymać się Jej rąk ciągle na nowo - mówił abp Marek Jędraszewski podczas Mszy św. w bazylice Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny w Wadowicach z okazji 25-lecia koronacji obrazu Matki Bożej Nieustającej Pomocy, której dokonał papież Jan Paweł II.

Więcej ...

Reklama

Najpopularniejsze

Ulicami Warszawy przeszedł XIX Marsz dla Życia i Rodziny

Kościół

Ulicami Warszawy przeszedł XIX Marsz dla Życia i Rodziny

Mamy obowiązek kochać swoją ojczyznę

Wiara

Mamy obowiązek kochać swoją ojczyznę

Sosnowiec: bp Ważny skierował do diecezjan swój „list...

Kościół

Sosnowiec: bp Ważny skierował do diecezjan swój „list...

Dobry jak chleb – św. Brat Albert Chmielowski

Niedziela Podlaska

Dobry jak chleb – św. Brat Albert Chmielowski

Anita Włodarczyk zdobyła srebrny medal w rzucie młotem w...

Sport

Anita Włodarczyk zdobyła srebrny medal w rzucie młotem w...

Dzierżoniów. Pogrzeb Marii Chlipały - matki...

Niedziela Świdnicka

Dzierżoniów. Pogrzeb Marii Chlipały - matki...

Jednoosobowe biuro rzeczy znalezionych

Wiara

Jednoosobowe biuro rzeczy znalezionych

12 czerwca: Rocznica objawień w Akicie. Uzdrowienia,...

Wiara

12 czerwca: Rocznica objawień w Akicie. Uzdrowienia,...

Rozważania na niedzielę: Lekarz odpuszczał grzechy

Wiara

Rozważania na niedzielę: Lekarz odpuszczał grzechy