Pamiętam dawne czasy, gdy chodzenie do kościoła było prawdziwą udręką dla osób w wieku średnim i młodych. Zawsze trzeba było stać przez całą Mszę św., bo siedzieli tylko ludzie wiekowi. Starałam się zająć miejsce przy ławkach, żeby móc choć się oprzeć o boczny słupek. Do normalności zaliczano fakt, że jakaś młoda osoba nie wytrzymywała i mdlała... Szybciutko wyprowadzano takich bladych dziewuszkę lub chłopca, podtrzymywanych z dwóch stron, bo przelewali się przez ręce. Maluchy zaś przeważnie usypiały. Bo jeszcze nie było tej współczesnej mody, że dzieci mogą sobie buszować po całym kościele.
Lekcje religii w szkole to były prawdziwe chwile wytchnienia po srogich wymaganiach innych pedagogów.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Tłumy na Jasnej Górze to oddzielny temat. Dlatego gdy byłam tam podczas późnojesiennych Jasnogórskich Dni Skupienia, bardzo się zdziwiłam wieczorną ciszą i pustką. A najpiękniejsze były nocne czuwania, tylko w specjalnych grupach.
Reklama
Następne to oczywiście odpusty. Ach, te barwne stragany pełne różności tak miłych dziecięcym oczom! Pamiętam z dzieciństwa, że bywały też związane nawet z losowaniem w loterii fantowej. Odpusty w Chałupach należą do najmilszych wspomnień wakacyjnych. Akurat na św. Anny, w lipcu. I na koniec pokaz sztucznych ogni, który podziwiałam z okna mojego pokoiku już po zmroku!
Teraz, z różnych względów, nie muszę już wcześniej wychodzić, by zaklepać sobie w kościele upatrzone miejsce siedzące, bo jest ich do wyboru, do koloru...
A tę całą ogromną organizację zawdzięczamy naszym pasterzom! To oni prowadzą nas po krętych drogach życia doczesnego aż do... życia wiecznego. I chwała im za to!
