Najbardziej znany na Podkarpaciu klasztor Dominikanów znajduje się w Borku Starym. Udokumentowany kult maryjny w tym miejscu sięga połowy XIV stulecia. Opodal cudownego źródełka zbudowano drewnianą kapliczkę, w której przechowywano drogocenny obraz Maryi przyniesiony przez osadników. Przed wizerunkiem modliła się, zdążająca na Ruś w 1387 r., święta królowa Jadwiga Andegaweńska. Częste pielgrzymki pątników spowodowały, że na wzgórzu wybudowano drewniany kościółek Świętego Krzyża i kaplicę Matki Bożej, a arcybiskup lwowski Jan Rzeszowski dokonał konsekracji obiektów w 1420 r. W kaplicy umieszczono wizerunek, poddany uprzednio renowacji, a być może skopiowany na nowym podobraziu.

Kilkadziesiąt lat później wybudowano następną kaplicę, w której pragnął być pogrzebany możny rycerz Imbram z żoną. Być może pobożny rycerz ufundował kolejny, nowy wizerunek Pani Boreckiej. Dzisiaj w tym miejscu stoi zbudowana pod koniec XIX w. kaplica Matki Bożej Bolesnej – w niej to odbyła się 15 sierpnia 1919 r., pierwsza w odrodzonej po zaborach Polsce koronacja cudownego wizerunku złotymi koronami. Nałożył je na skronie Maryi bp Józef Sebastian Pelczar. We wnętrzu wspomnianej kapliczki znajduje się osobliwy przedmiot, jest to tzw. dzwonek loretański, którym dzwoniono wówczas, gdy ktoś nie mógł skonać, aby Maryja wyprosiła łaskę szybkiej śmierci.

W XVII stuleciu proboszcz tyczyńskiej parafii, do której przynależało sanktuarium w Borku Starym – ks. Maciej Niwicki, sam cudownie uzdrowiony za przyczyną Pani Boreckiej, zapragnął, aby na miejscu tym powstał wspaniały kościół i aby pieczę nad nim sprawowali Dominikanie. Władze kościelne z biskupem przemyskim Stanisławem Sarnowskim przychyliły się do prośby ks. Niwickiego, wydając zgodę na założenie klasztoru. Wkrótce też pierwsi zakonnicy przybyli do pobliskiej Kielnarowej i rozpoczęto budowę wspaniałego, barokowego obiektu. Jest położony niedaleko od Rzeszowa, można przyjechać, by pokłonić się Boreckiej Pani i podziwiać piękno zabytku.