Dowiedli tego młodzi, którzy na przełomie roku przyjechali do Bazylei na spotkanie ze Wspólnotą Taizé. Na cztery dni pogranicze Szwajcarii, Francji i Niemiec uczynili sercem szukającym pokoju i nadziei. Młodzi w Bazylei modlili się o pokój, adorowali krzyż i zastanawiali się, jak żyć na co dzień radością i nieść pomoc najbardziej potrzebującym. W kończącym się 1 stycznia 40. Europejskim Spotkaniu Młodych wzięło udział ok. 20 tys. osób, chcących rozpocząć rok 2018 wspólną ekumeniczną modlitwą. Najliczniejszą grupą byli Polacy. Nie zabrakło młodych z Dolnego Śląska. Jednym z nich był klaretyński duszpasterz młodzieżowo-powołaniowy o. Robert Pyrka, który mówił „Niedzieli Wrocławskiej”:

– Spotkania Taizé to najbardziej konkretna inicjatywa ekumeniczna. Bracia ze wspólnoty Taizé pokazują, że ekumenizm jest możliwy w praktyce. Nie chodzi o deklaracje i manifesty, chodzi o życie na co dzień. Widać, że młodzi ludzie są poruszeni ich świadectwem: bo skoro bracia tak żyją, to my też możemy. Możemy rozmawiać, możemy szukać wspólnych płaszczyzn, możemy być coraz bliżej siebie.

To cenny głos na progu Tygodnia Modlitw o Jedność Chrześcijan, który właśnie rozpoczynamy. Co w nim jest ważne?

Abyśmy pamiętali, za św. Janem Pawłem II, że „nie chodzi o to, by zsumować ze sobą wszystkie bogactwa rozsiane w chrześcijańskich Wspólnotach i stworzyć Kościół, jakiego Bóg mógłby oczekiwać w przyszłości. Zgodnie z wielką Tradycją, poświadczoną przez Ojców Wschodu i Zachodu, Kościół katolicki wierzy, że w wydarzeniu Pięćdziesiątnicy Bóg już objawił Kościół”, ale „żeby katolicy zdobyli pełniejszą znajomość doktryny Kościoła, jego tradycji i historii, po to, by głębiej rozumiejąc swoją wiarę, mogli się w większym stopniu angażować w ekumeniczny dialog i współpracę. Pożądany jest „ekumenizm duchowy”, czyli ekumenizm modlitwy i nawrócenia serca.

„Nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie. Aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno” (J 17, 20-21). To jest prośba Chrystusa Arcykapłana za przyszły Kościół, a więc za Ciebie i za mnie, za ewangelickiego pastora, prawosławnego popa i za katolickiego kapłana. I za tych, którzy zostali im powierzeni. Wszyscy jesteśmy w tej modlitwie Arcykapłańskiej Chrystusa wymienieni, zaproszeni do bycia jedno w Nim. Nie ma wyjątków.